راه آهن هند ، بزرگترین کارفرمای کشور ، اخیراً برای 90 هزار جای خالی تبلیغات کرده است. بیش از 2.8 کرور برنامه برای آن دریافت کرده است. محاسبات من حاکی از آن است که تعداد متقاضیان حدود یک پنجم نیروی کار جوانان هند را تشکیل می دهد که در واقع به دنبال کار هستند. تقریباً دو نفر لاک برای 1130 جای خالی ثابت در پلیس بمبئی درخواست کردند. یک گزارش خبری حاکی از آن است که این شامل 167 MBA ، 423 مهندس و 543 تحصیلات تکمیلی است. سه نفر با LLB و 167 نفر با لیسانس در مدیریت بازرگانی در این لیست وجود داشتند.

مدتی قبل ، 129 مهندس ، 23 وکیل ، یک حسابدار رسمی و 393 دانشجوی تحصیلات تکمیلی در رشته هنر ، از جمله 12453 فردی بودند که برای شغل یک شخص در مصاحبه با دبیرخانه مجمع راجستان مصاحبه کردند. در کل ، 18 پست باید پر شود.

در ماه مه سال گذشته ، نزدیک به 25 نفر به 6000 پست گروه D در دولت بنگال غربی امتحان دادند.

نمونه های بسیار دیگری از این دست وجود دارد که طی چند سال اخیر در حال ظهور بوده است. لحظه ای که یک شغل دولتی تبلیغ می شود ، تعداد زیادی از افراد برای آن درخواست می کنند. سوال این است که چرا؟

هند در حال حاضر مرحله ای را طی می کند که در آن جمعیت در سن کار با سرعت بیشتری نسبت به کل جمعیت در حال رشد است. این به خاطر این واقعیت است که افراد بچه کمتری دارند. ماهانه تقریباً یک میلیون هندی وارد نیروی کار می شوند. این مقدار تقریباً 1.2 کرور در سال یا تقریباً دو و نیم برابر جمعیت نیوزلند است. از این مرحله در هر اقتصادی به عنوان سود سهام جمعیتی یاد می شود. با ورود افراد به نیروی کار و یافتن شغل ، درآمد و هزینه ، اقتصاد با سرعت بیشتری نسبت به گذشته رشد می کند و افراد زیادی را از فقر خارج می کند. البته ، از نظر تئوری ، اتفاقات اینگونه است.

اما این واقعیت که افراد زیادی متقاضی مشاغل دولتی هستند ، نشان می دهد که مشاغل کافی برای سود سهام جمعیتی هند وجود ندارد. این عقیده در برابر این ایده است که همه افراد متقاضی شغل دولتی بیکار نیستند. فقط این که ما هندی ها امنیت یک شغل دولتی و از این رو تعداد زیادی متقاضی را دوست داریم. آیا این درست است؟

بیکاری هند به بهترین وجه با اصطلاح کم کاری نشان داده می شود. این یعنی چی؟ داده های گزارش سالانه ، بر اساس نظرسنجی اشتغال و بیکاری ، نشان می دهد که از هر پنج هندی فقط سه نفر در جستجوی کار در طول سال هستند. این اساساً به این معنی است که 40 درصد از نیروی کار هند قادر به یافتن کار در طول سال نیستند. ممکن است این کار را کم کاری بنامیم ، اما این چیزی نیست جز بیکاری.

تصویر پرونده اعتراض متقاضیان کار راه آهن در بمبئی. PTI

علاوه بر این ، در بخش کشاورزی هند ، که حدود 12 درصد از تولید ناخالص داخلی را تولید می کند ، اما تقریبا 46 درصد از نیروی کار استخدام شده است ، مقدار زیادی بیکاری مبدل وجود دارد. بیکاری مبدل اساساً به این معنی است که افراد زیادی که می توانند از طریق کشاورزی امرار معاش کنند ، راه زیادی دارند. در ظاهر ، آنها به نظر می رسد شاغل هستند. با این حال ، با توجه به اینکه تولیدات کشاورزی حتی اگر برخی از این افراد شاغل دست از کار بکشند ، متضرر نمی شود ، اشتغال آنها کاملاً مثمر ثمر نیست.

بخش عمده ای از نیروی کار هند در بخش غیر رسمی استخدام شده است. برآوردها از 65 تا 92 درصد متفاوت است. و این افراد بد دستمزد می گیرند. این چیزی است که دولت نیز تصدیق می کند. همانطور که بررسی اقتصادی 2015-2016 اشاره کرده است: “بخش غیررسمی باید ایجاد شغل و پایین نگه داشتن نرخ بیکاری باشد.” با این حال ، طبق بیشتر اقدامات ، مشاغل بخش غیررسمی بسیار بدتر از مشاغل بخش رسمی است – دستمزدها در بخش رسمی بیش از 20 برابر بیشتر است. “

نکته ای که وجود دارد این است که اشتغال غیررسمی هزینه ناگواری را پرداخت می کند. متوسط ​​درآمد روزانه یک کارگر عادی در مناطق روستایی هند در سال مالی 2011-2012 138 روپیه بود. در هند هند 173 روپیه بود. یک کارگر معمولی 298 روپیه در یک محیط روستایی و 445 روپیه در یک محیط شهری درآمد داشت. اکنون این مورد را با یک کارگر یک شرکت بخش دولتی مرکزی مقایسه کنید ، که جدا از داشتن شغل امن و چندین مزیت دیگر ، روزانه 2،005 روپیه درآمد کسب می کند. این اساساً به این معنی است که یک کارگر عادی که در روستاهای هند کار می کند ، روزانه حدود 6.9 درصد از آنچه کارگر یک شرکت بخش عمومی مرکزی (CPSE) در سال های 2011 تا 2012 انجام داده است ، بدست آورده است. هیچ دلیلی وجود ندارد که باور کنیم این امر تاکنون تغییر کرده است.

این به روشنی توضیح می دهد که چرا هندی ها عاشق مشاغل دولتی هستند. این امر عدم امنیت کار در بخش غیررسمی را از بین می برد و در عین حال هزینه های بسیار بیشتری را نیز می پردازد. چه کسی در چنین شرایطی برای کار دولتی اقدام نمی کند؟

بیایید کمی به داده های اخیر نگاه کنیم. همانطور که گزارش کمیسیون پرداخت هفتم ، منتشر شده در نوامبر 2015 ، اشاره می کند: “برای به دست آوردن یک تصویر مقایسه ای از حقوق پرداخت شده توسط دولت با حقوق در شرکت های بخش خصوصی ، کمیسیون با همکاری موسسه مدیریت هند ، احمدآباد ، یک مطالعه انجام دهید طبق این مطالعه ، کل [monthly] حقوق یک مددکار عمومی ، که کمترین رتبه را در کارمندان دولت دارد ، روپیه است. 22،579 ، [which is] بیش از دو برابر مزایای یک مددکار عمومی در سازمان های بخش خصوصی مورد بررسی ، در Rs. 8،000-9،500. “

از این رو ، مطالعه IIM احمدآباد اظهار داشت: “در مورد مقایسه خانواده های شغلی بین دولت و [the] بخش خصوصی / دولتی این واقعیت را نشان داده است که … در سطوح پایین تر ، حقوق در بخش خصوصی در مقایسه با مشاغل دولتی بسیار کمتر است “.

طبق گزارش ، در نظرسنجی اشتغال و بیکاری ، نزدیک به دو سوم کارگران خود اشتغالی و پیمانی حداکثر 7،500 روپیه در ماه یا 90،000 روپیه در سال را تشکیل می دهند. درآمد سرانه در سال مالی 2015-2016 ، که داده های فوق معتبر است ، 1.07 روپیه بود. این اساساً به این معنی است که بخش عمده ای از نیروی کار غیر حقوق بگیر هند به طور قابل توجهی درآمد کمتری نسبت به درآمد سرانه کسب می کنند.

تا آنجا که به نیروی کار حقوق بگیر مربوط می شود ، حدود 38 درصد آنها ماهانه 7500 روپیه تشکیل می دهند. از این رو ، حقوق بگیران وضعیت بهتری ندارند. این به وضوح نشان می دهد که انگیزه اقتصادی حتی افراد تحصیل کرده برای درخواست یک شغل سطح پایین دولتی وجود دارد.

مشکل کم کاری هند با اشتغال زایی بیشتر در بخش رسمی قابل حل است ، اما این اتفاق نمی افتد. طبق مرکز نظارت بر اقتصاد هند ، در سال های مالی 2017-2018 ، شرکت های هندی پروژه هایی به ارزش 117 میلیارد دلار را کنار گذاشتند که بالاترین رقم از گذشته است. 40 درصد این پروژه ها در دوره ژانویه تا مارس 2018 حذف شدند. در چنین شرایطی ، چگونه می توان مشاغل رسمی ایجاد کرد؟

بررسی اقتصادی به بهترین وجه خلاصه می کند: “چالش ایجاد” مشاغل خوب “در هند را می توان چالشی برای ایجاد شغل های بخش رسمی تر دانست.

(نویسنده نویسنده سه گانه Easy Money است. ویkaul_vivek را توییت می کند)